“Dat kan ook echt alleen mij overkomen,” vind ik zo een rare uitdrukking. Wat impliceer je daarmee? Dat jij als enige kluns op de wereld, en door je schattige karakter, ‘zulke dingen’ van zo’n hilarische kwaliteit op je af kunt roepen? Het opmerkelijke karakter van een verhaal heeft niets met jou te maken. Sorry, man. Het is een belediging voor de categorie “wat overkomt mij nou?!” -verhalen.

Het is een belediging voor Het Poepverhaal.

Ik werk ergens. En bij dat ‘ergens’ werk ik al een poosje. En dat ‘poosje’ heeft erin geresulteerd dat ik een soort promotie had gekregen waarbij ik iets meer verantwoordelijkheid had. En op mijn allereerste dag in die hoedanigheid gebeurde het.

Ik had mijn wenkbrauwen geëpileerd zodat ik goed mijn wenkbrauwen kon heffen. Ik was er helemaal klaar voor, maar niets had mij kunnen voorbereiden op wat ik ging meemaken. Ik was bezig met het verantwoordelijk zijn toen een klant op mij, als verantwoordelijke, af stapte:

,,Mevrouw, er ligt ontlasting op de grond.”

…

“POEP!”

“Waar heb je het over?” dacht ik, “heeft iemand een hond mee genomen?” Ik liep met haar mee.

En daar was het: een spoor van ongeveer tien meter aan half-zachte drolletjes, richting het damestoilet.

Zo veel vragen!

Was er een hond binnen? Dit kan toch niet door een mens gedaan zijn? Wat is er met deze persoon aan de hand? Waar is ze nu? Wat had ze aan waardoor het ‘product’ zo ‘heel’ was?! Een wijde broek? Of een rok zonder panty? Geen ondergoed? En wat had ze nu aan?

,,Dank u wel, mevrouw, ik ga het oplossen.” En ik belde de gene die nòg verantwoordelijker was dan ik om te vragen of zij de schoonmaker wilde bellen. Nadat ik haar had overtuigd van het feit dat ik geen grapje uithaalde, adviseerde ze me om in de tussentijd servetjes over de drolletjes heen te leggen, voor de stank. En dat deed ik plichtsgetrouw.

De kleur van de servetjes contrasteerde goed met de kleur van de vloer, en het was rustig, dus die paar minuten zou er niets kunnen gebeuren. Ik bleef erbij staan, maar ik kon nooit het hele spoor overzien. Het liep namelijk in een bocht naar een andere ruimte. Dat baarde me zorgen. Het deed me denken aan die kindergrapjes waarbij ze een hondendrol in een krant verstopten en die in de fik staken voor iemands deur en aanbelde.

Ik overwoog om gauw een “Pas op! Gladde vloer”- bordje te halen. Er was niemand in de buurt, en het was niet ver. Dus ja, ik doe het. Hoe groot is de kans…

Murphy’s law

Ik zette één stap in die richting en BAM. Ik durfde me haast niet om te draaien. Drie middelbare dames waren uit het niets verschenen. Eén lag op de grond te spartelen in precies het grootste drolletje. De ander probeerde haar op te heisen. En een derde was driftig de servetjes aan het oprapen terwijl ze haar ongenoegen over deze ‘slordigheid’ uitte. Pas na vijf servetjes had ze door dat er poep onder die servetjes lag.

De ongelukkigste van de drie was inmiddels overeind en stond voorover gebukt met poep aan d’r kont kennelijk ergens op te wachten.

,,Wat sta je daar nou?” stond de behulpzame vriendin haar bij terwijl ze een prop servetjes uit hield, ,,Haal het eraf!”

Het duurde even voordat ik doorhad dat ze het tegen mij had. Waarom ik?! Ik ben niemand!

Maar voor ik het wist stond ik kokhalzend de niet-blote (gelukkig) kont af te vegen van een middelbare vrouw, waarvan ik het gezicht nog niet eens had gezien, alsof ik de oppasser was van een 5-jaar-oud kind dat mij een halve minuut daar voor had opgeroepen met de spreuk: “BERTICE, IK HEB GEPOEPT EN GEPLAST EN IK BEN KLA-HAAR”.

Toen kwam mijn baas aangelopen. Mijn redder. Mijn baken in de storm. Ik was niet langer de ‘fixer’.

Wat ik daarna heb gedaan, weet ik dan ook niet meer. Misschien heeft mijn geest dat trauma verwerkt door de herinnering te wissen. Het enige dat ik weet is dat ik mijn handen stond te wassen in het dames toilet – er zat een stukje poep aan – en dat de dames mij vertelde dat er gelukkig niets aan de hand was. Mevrouw had alleen haar nagel had gebroken (goddank).

Ik had een storm van woede verwacht. Misschien zelfs wel mijn kop in de krant en mijn bedrijf om zeep. Maar niets van dat alles was aan de orde.

Het was erg. Heel erg. Maar ik ben sterker geworden door deze ervaring. Niet als persoon. Wel mijn buikspieren. Kokhalzen is een goede ab-workout.

Lees ook: HET KOFFIE-INFUUS DILEMMA