Het is echt amazing hoe snel je percepties veranderen. Een voorbeeld:

Ik was mijn borstel kwijt. Na twee dagen zoeken (wachten tot hij op een vreemde plek opdook), besloot ik dat ik niet meer als een zwerver door kon blijven lopen en ben ik dus op zoek gegaan naar een nieuwe. Maar – dacht ik – als ik dan toch geld moet uitgeven aan zoiets ongezelligs, dan maar meteen zo’n kennelijk wonderbaarlijke tangle teezer. Ik kom ze altijd overal tegen; behalve nu. Ik ben een uur lang alle winkels afgelopen tot ik uiteindelijk eentje vond bij de Douglas. Okay, hij was niet het originele merk en hij had zebrastrepen, maar met €8 niet duurder dan normale borstels.

Terwijl ik in de rij stond te wachten, gleed mijn blik afkeurend over de impulsbakken. Als bewust-onbekwame ADHD-er ben ik daar natuurlijk niet vatbaar voor, dus ik gunde mijzelf een kijkje. Gewoon wachten is natuurlijk geen optie.

Het waren mini verpakkingen eigenmerk-‘dingen’. Een van die dingen was een flesje make-up remover. Dat is handig voor die drie keer per jaar dat ik make-up op heb en toevallig bij mijn wederhelft slaap! Die €2,5 maakt tot een mooi rond totaal bedrag van €10,50 – wat ik in mijn financieel plan kan afronden naar €10. Ik doe het!

Thuisgekomen kwamen er drie dingen aan het licht:

1. Ik had mijn jas nog niet uit, of ik vond mijn oude borstel – op een plek die me er aan herinnerde dat ik mijn borstel niet slechts twee dagen niet had gebruikt, maar al een week.
2. Ik had misgegrepen in de impulsbak – zoals ik ook wel eens mijn sokken in de prullenbak gooi en mijn messen bewaar in de koelkast – en zat nu opgescheept met zo’n magisch flesje gezichtstonic. (Waar gebruikt men dat in hemelsnaam voor? Tonic is toch het gene wat hippe mensen gebruiken om een heerlijk drankje heel vies te maken.)
3. Al maanden zie ik in de supermarkt 5 literflessen make-up remover staan voor €2, maar was ik te krenterig om het te kopen. Zoveel heb ik toch niet nodig!?

Ik pleit voor het volgende: Ted Mosby’s Sensory Deprivator 5000 zou standaard in het behandelingspakket moeten zitten. Voor het type dat claimt ‘bewust’ – onbekwaam te zijn zou het verplicht moeten zijn.

– Bertice

PS: deze openbaring is natuurlijk niet gebaseerd op slechts een enkel voorval. Een tweetal andere voorbeelden van stereotypische aard:

– een pak verrassend heerlijke biologische koeken bij de bakker van AH voor €2,5 is duur. Een plakje Starbucks cake voor de zelfde prijs op het station is goedkoop.

– een faillissementsverkoop (in de Leidsestraat – gauw gaan!) waar de gehele collectie voor 50% tot 70% korting eruit gaat, geeft ons een vrijbrief om een enkel paar schoenen te kopen voor iemand die het nodig heeft maar pas later jarig is. Maar zodra de deuren op slot gaan omdat het te druk is, en jij bent toevallig nog een van de gelukkige die binnen is, mag je van jezelf genieten van deze exclusiviteit en nog 2 paar voor jezelf kopen terwijl je die helemaal niet nodig hebt. En zelfs dan voel je je karig: anderen kopen in zulke gevallen een totaal nieuwe garderobe.